Van Baden-Baden naar Heidelberg

Op de Rijn gaan we echt als een speer vooruit, we halen snelheden tot 20 km per uur met ons gewone toerental. Het gaat prima en fijn dat er genoeg water is, zodoende geen probleem als we voor een vrachtschip met blauw bord naar stuurboord uit moeten wijken. De overnachtingsmogelijkheden blijven behelpen, we zijn een nacht in Oberhausen am Rhein geweest, jachthaven op een eiland en zonder voorzieningen, er is daar alleen elektra als het aggregaat aan staat, hetzelfde geldt voor water. We maken wel een lekkere wandeling met Pacha, komen langs velden met sojabonen en zonnebloemen. Ook hier komen we weer grote groepen ooievaars tegen.

De nieuwe maand september brengt ons als eerste naar Heidelberg, een universiteitsstad aan de Neckar. Levendig, veel fietsers en weer een prachtige stad met veel terrasjes en mooie winkelstraten. Het is stralend weer, wat boffen we toch dat we dit ook weer zo samen allemaal meemaken. Nu kan ik dat makkelijk zeggen, maar het waren ook een paar pittige dagen omdat ik uren aan de telefoon heb gezeten om dingen voor mijn vader te regelen. Ik ga jullie niet vervelen met alle details, maar een ogenschijnlijk eenvoudig verzoek dat iemand hem begeleid naar afspraak bij oogarts is voor de zorginstanties die er in en rond Gemeente Velsen zijn onmogelijk te realiseren. Wat ben ik blij met mijn brainwave om buurman Ben te vragen, die zegde meteen toe.

Ondertussen staat er ook een fles champagne in de koelkast klaar voor het moment dat Thijs en Marlou een appartement hebben gekocht, het is echt in en in triest dat jonge mensen 25 procent boven de vraagprijs moeten bieden en dan nog niet het appartement kunnen kopen omdat anderen nog meer bieden.

Gistermiddag hebben we alle zorgen weggelopen, we hebben het Schloss Heidelberg bezocht. Even terzijde, toegang krijg je met een corona IQ code, een ingevuld formulier met persoonlijke gegevens (op twee plaatsen invullen) en een medisch mondkapje, onze stoffen mondkapjes waren niet toegestaan en we moesten ter plekke medische mondkapjes aanschaffen. Nu ik het toch over het coronagebeuren heb, op veel plaatsen in de stad kun je je hier gratis en direct laten testen.

We bereiken het Schloss Heidelberg met een kabelbaan, een soort treinwagonnetje dat omhoog getrokken wordt. Het Schloss is zeer indrukwekkend, het is gebouwd rond 1612 voor Elisabeth Stuart en haar echtgenoot. Er is een ruimte met enorme wijnvaten, een 'Dickens toren' en aan een gevel zijn beelden te zien van allerlei belangrijke heren. We zijn blij dat we hierheen zijn gegaan, het apothekersmuseum dat ook in een deel van het Schloss gevestigd is kunnen we helaas niet bezoeken omdat Pacha daar niet naar binnen mag. We gaan verder omhoog met de Bergbahn, eerst nog een stuk met een modern 'treintje' en na een overstap en vrij lange wachttijd van 45 minuten, naar de Köningstuhl op 550 meter hoogte. Dit laatste stuk gaat met een oud wagonnetje van hout, steil omhoog, 22-41 %, Pacha ligt lekker rustig aan mijn voeten terwijl ik toch wel een beetje de kriebels heb.

Prachtig uitzicht over Heidelberg het is zelfs een beetje heiig beneden. We worden verrast door 4 roofvogels in de lucht, twee zwart-wit en twee bruinig, thuis zoek ik ze op in het vogelboek en het kan niet anders dan dat het dwergarenden waren, een compleet gezinnetje, indrukwekkend! Dan is het tijd voor de tocht terug naar Piet, die doen we te voet. Het is een uitdagende wandeling, veel steenslag op het pad, sommige stukken over oude traptreden, we kruisen een paar keer mountainbike paden, en mijn dijbenen verzuren beetje bij beetje. Het is heerlijk zo door de ruige natuur te lopen en via 'kürzer Buckel' een trap van 339 treden komen we weer in het centrum van Heidelberg uit. Oh en maak je geen zorgen over Pacha, die gaat beter op trappen dan wij samen.