Van Wesel naar Wageningen

Hoe snel we gehecht zijn geraakt aan Pacha is ons gisteren op een vreselijke manier duidelijk geworden. Jan stond op - zoals altijd als eerste - en zei na een paar minuten 'waar is Pacha', ik dacht eerst dat hij een grapje maakte maar niets was minder waar, Pacha was niet aan boord. We begrepen er niets van, toen we naar bed gingen lag hij al lekker te slapen, zoals altijd met de deur naar de kajuit op een kiertje en de tent dicht. Om de een of andere reden, misschien is hij ergens van geschrokken, heeft hij zicht aan de achterkant onder de tent door weten te wurmen en is in De Bijland - een watersportgebied waar wij voor anker lagen - terecht gekomen. Ik heb de dierenambulances van Nijmegen en Arnhem gebeld, en op hun advies ook bij verschillende FB groepen gemeld dat Pacha zoek was. Toen gebeurde er zoveel, ik werd gebeld door vrouwen die zoekteams leiden, die me de tip gaven Pacha ook op Amivedi als vermist op te geven. Zelf ben ik op de sup naar het eiland gevaren nadat ik Jan met de sup bij de vaste wal had afgezet. Op beide plekken waren we ook de vorige dag met Pacha aan de wandel geweest. Nergens was hij te vinden, een visser in een bootje ging de hele wal af, een man van de camping, ook in een bootje sprak alle mensen aan die honden aan het uitlaten waren. We waren radeloos en in tranen, de idee dat Pacha zo snel al niet meer bij ons zou zijn was ondraaglijk. Na 2,5 uur kreeg ik een telefoontje dat Pacha in Lobith gevonden was, op de foto's kon ik inderdaad zien dat het Pacha was maar wel een gewonde Pacha. Silvana van de FB-groep Rijnwaarde biedt aan naar Lobith te rijden om hem op te halen, wij varen naar de jachthaven en daar treffen we elkaar.

Pacha heeft verschillende wonden aan zijn kop, zijn linkerachterpoot is heel zwak en hij trilt enorm. We besluiten dat we met hem naar de dierenarts moeten gaan voor controle. Silvana is een geweldige hulp, zij kent alle adressen en telefoonnummers en weet aan te dringen bij de weekenddierenarts dat het belangrijk is dat we langs kunnen komen, om 12 uur kunnen we in Duiven terecht.

Pacha wordt onderzocht door de dokter, een thermometer in zijn kont vond hij maar raar, terwijl hij geen kik gaf toen hij een injectie met pijnstillers kreeg. De wonden zijn niet heel diep, hij hoeft niet gehecht te worden, wel antibiotica slikken, voor zijn poot pijnstillers, voor zijn rode ogen krijg ik zalf mee. Hij moet rustig aan doen de komende week, lange wandelingen mogen natuurlijk niet. Al met al is het een wonder dat hij er zo goed doorheen gekomen is na minimaal 200 meter zwemmen en een paar kilometer lopen. De rest van de dag zijn we alledrie van slag.

En dat na zulke leuke ervaringen op de Bijland waar we voor het eerst met zijn drietjes op de sup varen, het gaat hartstikke goed en Pacha stapt zelfs al zelf op de sup, hij lijkt het steeds leuker te vinden. Op het eiland gromt hij wel af en toe, waarschijnlijk merkt hij dat er bevers zijn, er is een burcht en de campingman vertelt ons dat een week eerder een hond is aangevallen door de bevers in verband met territorium bewaking, de hond moest afgemaakt worden. Wij hoorden dit pas toen we Pacha aan het zoeken waren. Op een gegeven moment zei ik tegen Jan, 'is dat een boomstam die voorbij drijft?' Nee, het zwemt en is bruin, ik pak mijn sup, vaar Jan naar de kant en ik peddel als een gek erachteraan, als ik dichterbij kom duikt het beest met een klap met zijn staart onder water, het was een bever.....

We hebben ook aangespoeld en achtergelaten vuil geraapt op het eilandje, als dank voor de fijne plek om te overnachten. Het zwemwater was echt fris, misschien is het wel de laatste keer geweest dat we konden zwemmen deze reis.

Als ik dan weer even terugspring naar Wesel waar we een nacht gelegen hebben is er nog een leuke anekdote om te delen. Tijdens de wandeling met Pacha komen we een ouder stel tegen (hij 83 en zij 80). Ze willen weten wat voor soort hond Pacha is en dat het zo'n mooi beestje is. Ze vragen of we hier op vakantie zijn en ik vertel over onze reis. Dan vertelt de man dat zij ook na bijna twee jaar weer op vakantie gaan, naar Andalusie en een paar maanden later naar Fuertaventura, ze zijn geschrokken dat de reizen dubbel zo duur zijn geworden, maar ze zijn er zo aantoe. Dan zegt de man dat zij niet getrouwd zijn maar wel al 43 jaar samen. Hun geheim is dat ze vijfenhalf uur in de slaapkamer knuffelen, als hij dit aan andere mensen vertelt beginnen zijn ogen te glinsteren, ja zeker, vijfenhalf uur. We hebben vijf uur nodig om elkaar uit de kleren te helpen om een half uur te kunnen knuffelen, we moeten alledrie lachen.Ik vind het zo bijzonder dat nu we een hond hebben er ineens praatjes komen met andere mensen wat eerder niet gebeurde.

Aan de andere kant wordt Pacha als gevaarlijk bestempeld wanneer we in een losloopgebied lopen waar ik het niet veilig genoeg vind om hem los te laten en dus aan de lijn houd. Andere honden worden meteen vastgepakt want je weet maar nooit, ik leg dan maar uit dat hij aangelijnd is omdat hij bijna niets ziet.

Op de Rijn na Wezel verandert het landschap, het is weer vlak, koeien op de oever, veel vogels, wat een heerlijkheid om dit weer allemaal te zien. Op het water is het extreem druk, bijna continue varen we met wel 8 beroepsvaartschepen om ons heen, Jan heeft het niet makkelijk achter het roer.

Nu varen we van Renkum naar Wageningen, een klein stukje, het regent sinds gisteravond aan een stuk door.